Alleen de voettocht door het Faliebergbos, even buiten het Drentse Zuidwolde, is al een belevenis. Verdwalen is er onmogelijk, maar er een beetje dolen op een mooie zondag is een genoegen. Gistermiddag vonden bijna honderd mensen de weg die leidt naar de theaterkuil. Daar vertoonden de Drentse vrouwen Margaretha Kleine en Ans Klok hun kunsten.

Door Peter van der Heide

Drentse verhaolen deur Ans Klok, Drentse muziek deur Margaretha Kleine. Zo stond het initiatief van de stichting Theaterkuil De Falieberg aangekondigd op een aan een boom bevestigd briefje. Na Jiddische muziek van Klets en Ierse verhalen van John Beumer en Marius Klein was het dit keer tijd voor werk uit Drenthe zelf.

Het was gelukkig droog, zodat niet uitgeweken hoefde te worden naar het dichtbij gelegen Tonckenshuis. De locatie in het bos is wel zo sfeervol en uiterst idyllisch. Nadat de bezoekers een plaatsje hadden gezocht op vochtige, gladde boomstammen – een uitgereikt stukje plastic kon onder het achterwerk worden gelegd – kon niets Ans Klok meer tegenhouden. De enthousiaste

Schrijfster en dichteres oet Dwingel wist in een mum van tijd het publiek, nagenoeg alleen vijftigplussers, voor zich te winnen. Ze toonde zich trots op haar dialect: “Een erfenis die meer waard is dan geld, je hebt er je hele leven wat aan”.

In haar verhalen toonde Klok een fijnzinnig oog voor de Drentse volksaard. “Gemoedelijk”, zo omschreef ze die meermaals. De kleinburgerlijke bespiegelingen over zaken als naoberschap werden door Klok liefdevol en bijzonder levendig verteld. Zo zag je bijna voor je hoe het bordes van Geertie, een fikse cup d, onder de bruine vlekken kwam te zitten doordat daarover een kopje koffie werd gemorst. De toehoorders, al dan niet vakantiegangers afkomstig van de camping, konden er smakelijk om lachen.

Ook naar de Drentstalige folkliedjes van Margaretha Kleine werd aandachtig geluisterd. Ze deed het deze keer zonder Jeff Zwart, de gitarist met wie ze ook een duo vormt. In overeenstemming met haar opgeruimde karakter liet zij er in haar teksten geen misverstand over bestaan dat ze een broertje dood heeft aan gezeik over dingen die er niet toe doen. “Wij zijn echte Drentsen”, legde de blonde Schoonebeekse uit, “wij doen niet zo moeilijk”.

Kleine begeleidde zichzelf sober op een

akoestische gitaar en vertolkte haar gevoelens met een krachtige en zuivere stem. Ze zag terloops de kinderen die in de omliggende bosjes rondslopen en soldaatje speelden. “Moi! Ik had jullie al lang gezien hoor!”. Op het moment dat ze een liedje van Daniël Lohues speelde, bezweek een boomstam onder het gewicht van een handjevol bezoekers. Grote hilariteit was het gevolg.

De organisatoren van de gratis toegankelijke culturele middag grepen de gelegenheid in de pauze aan of het belang van een gift in een busje bij de uitgang te onderstrepen. Met de sponsoring van lokale ondernemers als de slager (“echt lekker vlees hoor!”) lukt het kennelijk niet de eindjes aan elkaar te knopen. Vers omgehakte boomstammen zijn geen overbodige luxe in de theaterkuil. Dat lukt vast niet voordat op 17 september theatergroep Manet met een poppenkastvoorstelling neerstrijkt. De oase verdient het in stand te worden gehouden, als plekje waar rust en laagdrempelige cultuur elkaar op zijn Drents gemoedelijk vinden.